قاهره نه آغوش ،وطن که پایان سفر خورشید بود. آنجا که سایه اش بر ماسه های داغ مصر افتاد، ایران نفسی در سینه حبس کرد و زمزمه ای از غم در شریانهایش دوید. نه تخت سلطنت ، نه تاج پرشکوه ، تنها یک تابوت سنگی سرد بر سینه ی تاریخ. او میراثی از سازندگی را پشت سر گذاشت و خود، چون ققنوسی از خاکستر در غریبانه ترین غروب پر کشید. اهرام، شاهدان خاموشی بودند بر وداع مردی که قلبش برای البرز می تپید اما بالینش نیل شد ،افسوس ، آن همه سالهای روشنایی و آرزوهای نیمه تمام ، اکنون تنها ردی از اشک بر چهره ی نقشه است ، و ما ، با حسرت سالهایی که میتوانست بهتر باشد ، هنوز صدای قدمهای او را در کوچه های تاریخ می شنویم . او رفت ، اما روح آبادانی اش هرگز از یاد این خاک نخواهد رفت . در وداعش حتی نخلهای مصر نیز سر تعظیم فرود آوردند.